باد

به نام خدا برای تغییر، بهانه را به وجود بیاور. نترس از اینکه بگویند: "فلانی! چه خبره؟ متحول شدی!" بگذار بگویند. کار مردم بی‌کاره، سرزنش دیگری و تولید یأس و ترس است. بیشتر مردم، از تغییر می‌ترسند و همدیگر را هم می‌ترسانند. تو، تو یک نفر، شجاع باش و هر زمان لازم دیدی، تغییر کن. جلوی روش‌های غلط و عادت‌های پوچ بایست و راه خودت را بساز. اگر لازم دیدی، تغییر را با یک سفر شروع کن. با یک سفر زیارتی مثلاً. بهانه‌اش را ایجاد کن. هرچه بگذرد سخت‌تر می‌شود. نگذار دیر شود. .......... یا مقلّب القلوب و الاحوال ... باد...

به نام خدا خیلی برایم سنگین است همه را ببینم الا تو. خیلی برایم سنگین است که راه هر زمزمه‌ای از تو بر من بسته باشد. عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أَرَی الْخَلْقَ وَ لا تُرَی، وَ لا أَسْمَعَ لَکَ حَسِیسا وَ لا نَجْوَی. چقدر سنگین است که نمی‌توانم حتی تمنای تو را داشته باشم. سنگین است و طاقت می‌بَرد دلی که بی‌تاب است و تنگی قفس، راه نفسش را بسته. کاش بریزند این دیوارها. کاش خراب شوند. کاش رها شوم. کاش به سوی تو مفرّی بیابم. لَیْتَ شِعْرِی أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوى؟ بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرى؟ کاش تو را، بالأخره تو را، فقط تو را، کاش و ای کاش بیابم.  باد...

به نام خدا انتهای زیارت عاشورا، در سلام بعد از لعن، به جای "علیکم منی سلام الله"، این‌بار و برخلاف سلام ابتدایی زیارت، می‌فرماید "علیک منّی سلام الله".درحالی‌که اینجا هم بعد از ذکر نام اباعبدالله، گروهی علاوه‌بر حضرت "اباعبدلله" نام برده شده‌اند: السلام علیک یا اباعبدالله "و علی الارواح الّتی حلّت بفنائک". همیشه به اینجا که می‌رسیدم، فکرم مشغول می‌شد که چرا خدا فقط می‌فرماید: "علیک" منّی سلام الله، و نمی‌فرماید: "علیکم"؟ به نظرم اگر "حلّت بفنائک" به معنی این باشد که یاران اباعبدالله علیه السلام در نور وجود ایشان، ذوب و فنا شده‌اند، طبیعی است که لفظ سلام، مفرد به کار برده شود؛ چون دیگر کسی جز حضرت اباعبدالله علیه السلام وجود ندارد؛ همه او شده‌اند. و حالا چقدر به‌جاست که درست همینجا بگوییم: "و لا جعله الله آخر العهد منّی لزیارتکم" که نه فقط اینبار، که ای‌کاش هرگز از تو جدایم نکنند؛ "ابداً ما بقیت و بقی اللیل و النّهار"؛ تا هستم و تا هستی پابرجاست؛ که تا ای‌کاش من هم به تمامی "تو" شوم. باد...